O kadar çok çocukluk anım varki hangisi birini anlatayım derken ilk aklıma gelen anımı anlatıyım.
Aramızda 16 ay fark olmasına rağmen biz Yeşim'le ikiz gibi büyüdük. Annemde konfeksiyonlara iş yapıyordu o zamanlar. Çarşılardan o kadar güzel kıyafetler alıyordu ki herkes bayılırdı kıyafetlerimize. Almanya'dan teyzem de çok getiriyordu ozaman çocukları yoktu. Kıyafet konusunda çok şanslıydık anlayacağınız. Birde ikiz gibi bir örnek giyinirdik Yeşimle.
Bir kadife elbise almıştı annem bize. Bordo ince kadife üzerlerinde mavi çiçek işliydi.
Yakalarında ince fisto. Beyaz önlükleri vardı. Çokta severek giyerdik.
(Üst fotografta Annem)
Sonra elbiseler ufaldı. Ama taş gibiydi ne yırtık ne kadifesinde bir dökülme mum gibi derler ya. Annemde herzamanki gibi ufalmışlarımızı dayımın bizden küçük kızlarına vermişti.
Ama bir hafta sonra evlerine gittiğimizde Elbiseleri sobanın önünde gördük.
Kesip tahta bezi yapmışlar. Günlerce ağlamıştık. Bilmiyorum Yeşim'de hatırlarmı. Ondan sonra annem pek vermedi galiba. Komşunun çocuklarına verirdik daha çok zevk alırdık giydikleri gördüğümüz zaman.
O elbiselerle kaç çocuk büyürdü. Ama kıymet bilmeyenin eline geçince. Keşke saklasaymışız diye geçiririm içimden hep.
Teyzemde çok güzel kıyafetler taşırdı Almanyadan bize. Gelir gelmez acaba bize ne getirdi diye beklerdik. Nutella ve ayışeker garantiydi çünkü.
Birde hiiç unutamadığım bir okul anım var bunuda anlatmadan geçemeyeceğim.
Yeşim benden bir sene önce okula başladı doğal olarak. Ama ben onunla okula başladım gibi oldu. O ne yaparsa ben öğreniyordum zaten. Ben okula başladım. Ama herşeyi biliyorum. Sıkıntıdan devamlı dışarı çıkmak istiyorum. İzin isteyip tuvalete gidiyorum. Bir iki üç dört. Bu sefer gerçekten sıkıştım kulakları çınlasın benim için hayatımda yeri herzaman özel olan ilkokul öğretmenin Nezahat Erguvan kızarak hayır olmaz otur yerine dedi. Oturdum ama gerçekten sıkışmıştım. Salıverdim sınıfta. Ayyyy ne olacak şimdi. Üst sınıftan Yeşim'i çağırıp eve gönderdiler. Bunuda hiç unutmam.
O bıraksalar sabaha kadar yazarım ama çocukluğudan kalan önemli anlardan biridir bu anlattıklarım.
Teşekkürler Büşracım.
Bende aşkınay, leyya, embir, becerikliminikler'i mimliyorum.
Ve Anılarını anlatmak isteyen herkesi...
Şu pastal atıkları kumaşlarını birşekilde değerlendirme isteği beni yeni yeni şeyler yapmaya teşvik ediyor. Eylül Bahçesinin blogunda gördüğün eski penyeleri değerlendirme fikrini kumaşlarda denemek istedim olurmu olmazmı düşüncesiyle çıkarttım biraz kumaşlarımdan.
Kalın tığla örmeğe başladım. En dışına aynı tonda farklı kumatan iki sıra daha geçtim.
Kumaştan Çiçek yapmayı öğrendim ya birde çiçek yaptım. 
Polardan ikide yaprak yaparak örmüş olduğum bardak altlığına monte ettim.
MİAMİ'ye kucak dolusu sevgiler.
